علائم پمفیگوئید سیکاتریسیال چشمی
پمفیگوئید سیکاتریسیال چشمی به عنوان یک بیماری خودایمنی، MMP از سیستم ایمنی شما برای آسیب رساندن به بدن شما در مناطق مختلف استفاده می کند. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- قرمزی چشم
- ترشحات مخاطی در چشمان شما
- زخم در ملتحمه، دهان، اندام تناسلی و مقعد شما
- گرفتگی صدا و مشکل در بلع
مراحل MMP
بدون درمان، MMP می‌تواند در طول زمان بدتر شود. پزشکان از مراحل زیر برای طبقه بندی شدت MMP بیمار استفاده می‌کنند:
مرحله I - خفیف: قرمزی مزمن چشم و زخم اولیه روی ملتحمه (فیبروز زیر اپیتلیال)
مرحله دوم - متوسط: افزایش زخم ملتحمه، که باعث کوتاه‌تر شدن فونیس‌های داخل ملتحمه می‌شود.
مرحله III - شدید: چسبندگی غیر طبیعی (چسبندگی) بین ملتحمه پلک و خود کره چشم (در این مرحله ملتحمه و پلک شما شروع به جوش خوردن می‌کنند)
مرحله IV - شدید: افزایش چسبندگی بین پلک و کره چشم (در این مرحله، پلک و کره چشم شما شروع به جوش خوردن می‌کنند)
مرحله پایانی - از دست دادن بینایی برگشت ناپذیر: جای زخم شدید در قرنیه باعث از دست دادن بینایی می‌شود.
مشکلات و عوارض
اگر MMP درمان نشود، می‌تواند مشکلات زیادی در چشم شما ایجاد کند (که به آن عوارض نیز می‌گویند). با گذشت زمان، علائم می‌توانند بدتر شوند. مشکلات می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- کمبود مزمن اشک که باعث خشکی شدید چشم می‌شود (چشم‌های شما اشک کافی تولید نمی‌کنند)
- انتروپیون/تریکیازیس – این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که پلک‌های شما به سمت داخل می‌چرخند و باعث می‌شود که مژه‌های شما سطح جلویی چشم‌تان را لمس کنند. این به نوبه خود باعث تحریک، عفونت و زخم می‌شود.
- درد چشم ناشی از آسیب به قرنیه
- از دست دادن بینایی در بدترین موارد
MMP چگونه تشخیص داده می‌شود؟
- بیوپسی: پزشکان می‌توانند مقدار کمی از بافت را در ملتحمه یا مخاط دهان جمع‌آوری کنند، سپس این بافت را در آزمایشگاه برای بررسی علائم MMP بررسی کنند.
- رنگ‌آمیزی: پزشکان همچنین می‌توانند از رنگ‌آمیزی ایمونوفلورسانس برای جستجوی پروتئین‌های خاص موجود در MMP مانند مکمل 3 استفاده کنند.
- آزمایش خون: برای برخی بیماران، پزشکان می‌توانند اتوآنتی بادی‌های در گردش خون یا سرم بیمار را اندازه گیری کنند، اما این تنها برای 20 درصد بیماران امکان پذیر است.
مدیریت و درمان
هدف از درمان جلوگیری از پیشرفت MMP به مرحله نهایی بیماری است. مراحل پایانی MMP می‌تواند باعث آسیب گسترده به قرنیه شود که در نهایت ممکن است باعث کاهش بینایی شود.
برای MMP خفیف، پزشک قطره‌های چشمی روان کننده را برای درمان خشکی چشمی که MMP ایجاد می‌کند توصیه می‌کند.
یکی دیگر از درمان‌های MMP خفیف، قرار دادن پلاگ‌های سیلیکونی در سیستم تخلیه اشک در چشم است. این پلاگ‌ها اشک‌های خود را مدت بیشتری در چشم نگه می‌دارند و چشمان شما را مرطوب می‌کنند.
داروها
اگر MMP شما شدیدتر باشد، پزشک ممکن است داروی داپسون را تجویز کند.
داروهای قوی‌تر عبارتند از آزاتیوپرین و مایکوفنولات موفتیل. این داروها پاسخ ایمنی بدن شما را کاهش می‌دهند.
اگر MMP شما هنوز در حال پیشرفت است (بدتر می‌شود)، می‌توان از داروهای دیگر از جمله ایمونوگلوبولین IV یا ریتوکسیماب برای درمان استفاده کرد.
گزینه‌های جراحی
ما می‌دانیم که جراحی برای بسیاری از بیماران آخرین راه‌حل است. با این حال، در برخی موارد، جراحی ممکن است بهترین گزینه باشد. پزشک شما ممکن است جراحی را برای اصلاح ناهنجاری‌های پلک در مراحل پایانی MMP توصیه کند. جراحی همچنین می‌تواند از زخم شدن قرنیه شما جلوگیری کند.
اگر قرنیه شما قبلاً جای زخم دارد، پزشک می‌تواند به شما کمک کند تا تصمیم بگیرید که آیا پیوند قرنیه گزینه خوبی است یا خیر.
مراقبت چند رشته‌ای و شخصی
از آنجایی که MMP می تواند به سرعت بدتر شود، بیماران مبتلا به MMP نیاز به پیگیری دقیق تیمی از متخصصان دارند.
تیم چند رشته‌ای ما شامل چشم پزشکان متخصص در قرنیه و پلک (اکولوپلاستیک) و همچنین متخصصان پوست است که در تشخیص و درمان MMP با داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی قوی (داروهایی که پاسخ سیستم ایمنی شما را تضعیف می‌کنند) متخصص هستند.
